Edebiyatın Tanımı

Edebiyat Arapça "adb" kökünden gelir. "adb" – görgü, terbiye, konuk ağırlama adabı anlamına gelir. Yaşam tarzına ilişkin hikâye ve gözlemlerden oluşan anlamlarına gelen “adab” kelimesinin çoğul halidir. 

Edebiyat, insanın duygu ve düşüncelerini estetik bir biçimde dile getirme sanatıdır. Bunun için güzel sanatlar içinde değerlendirilmektedir. 

İnsanı ilgilendiren her şey, edebiyatın konusunu oluşturur.

Türk edebiyatında “edebiyat” terimi Tanzimat’tan sonra kullanılmaya başlandı. Daha önceleri bu anlamda, “şiir” ve “inşâ” (nesir) sözleri vardı. Arapçada “ilm ül-edeb” (edep bilimi) adı altında “söz ve yazıda yanlış yapmamayı öğreten bilim” anlamında kullanılan “edeb” sözcüğü, Tanzimat döneminde, Şinasi’nin bir yazısında “lenn-i edeb” diye anılarak iyi ahlak öğrettiği için edebî denildiği o yolda yazanlara da ‘edib’ adı verildiği” hatırlatıldı. Fakat, “edeb” kelimesinden türetilen “edebiyat” terimini ilk olarak kimin kullandığı bilinmemekle birlikte ilk örnek Namık Kemal’in “Lisanı Osmani’nin Edebiyatı Hakkında Bazı Mülâhazatı Şamildir” başlıklı uzun makalesidir. “Edebiyat” terimi, Recaizade Mahmut Ekrem’in “Talim-i Edebiyat” adlı kitabından sonra iyice yaygınlaştı; makale ve kitap adlarında da kullanıldı. Şemsettin Sami’nin “Lisan ve Edebiyatımız”, Ebulziya Tevfik’in “Numune-i Edebiyat-ı Osmaniye”, Muallim Naci’nin “Istılahât-ı Edebiyye” adlı eserleri bunlardan bazılarıdır.